BE-Mine Blues #3 Festival Beringen Mijn (10-06-2018) reporter: Freddie - photo credits: Vanessa info organisatie: BE-Mine Blues info band: Guy Verlinde & The Mighty Gators - Patrick Cuyvers & Jan de Bruijn's Bluesband - Stef Paglia Trio - Big Joe & Phantom 309 - DC Snakebuster - The Hourglass Instinct - T-Rash © Rootsville 2018

Het begint stilaan een gewoonte te worden, recht van de 'Nuit du Blues de Charleroi' naar Beringen Mijn. Hier op de mijnterril van Beringen gaat voor de 3de maal BE-Mine Blues door. Een nog steeds groeiend festival waar ik al van de eerste keer aanwezig was om de lokale blues te ondersteunen. Lokaal is het juiste woord, blues was hier in de beginne nog een ijdel begrip, al stond er al wel 'Blues Lee' op de affiche. Een initiatief om een volledig nieuw bluesfest uit te grond te stampen kunnen we alleen maar toejuichen. Dus op een zondagnamiddag naar Beringen-Mijn, niet om het 'zwarte goud' te delven maar om van 'live' muziek te genieten.

Het idee was ontstaan toen enkele blues-liefhebbers werden aangesproken of het niet mogelijk zou zijn om in Beringen een festival op te richten met als hoofdingrediënt Blues. Vorig jaar werd er zelfs een eerste keer met twee podia gewerkt. Vandaag zijn het er zelfs drie. Blues is en blijft nog steeds de algemene noemer met voorrang aan de lokale bands. Naast dit event is de organisatie ook actief op andere fronten en zo hebben ze in februari dit jaar nog de handen in elkaar gestoken met de vzw Music for Kids en ontstond er zo een benefiet in CC De Muze (concert verslag). Nobele gasten die van BE-Mine Blues.

Aan de ingang van het festival stond een, toch enigszins eenzame 'DC Snakebuster', iedere bezoeker op te wachten in het gezelschap van een heuse vooroorlogse bromfiets met aanhangwagen. Deze 'OMB' heeft de gave om weldoordachte covers in een eigen jasje te steken en zo het publiek weet te entertainen. Frank leerde ik kennen op 'Klakson Blues' van 2016 en je ziet hem vandaag de dag her en der opduiken. Vorig jaar stond hij ook op het XL podium in 'De Loods' te Aarschot en ook op Swing werden de campingasten verwelkomt met zijn mix van blues, roots en rock 'n roll.

Door werkzaamheden aan de hoofdingang van dit complex werd de tent vervangen door een overdekte en zeer prachtige locatie op één van de binnenpleintjes van dit complex. Binnen treden op deze 'BE-Mine Blues' gebeurde dus langs de achterzijde van de mijnterril en leek het er even op of we ons door een verlaten ghetto van Beringen moesten verplaatsen. Je kon in eerste instantie de geur van de mijnindustrie opsnuiven alvorens je op een prachtige locatie terecht kwam. Hier was een heus 'blues dorp' als een fenix uit zijn as verrezen. Een hoofdpodium, een zijpodium en nog een kleintje in het bluescafé waar zelfs een lounge ruimte was opgesteld incluis een heuse whisky bar met een ruime keuze aan single malts. Door het warme weer kreeg Vic van Gevarenwinkel evenwel het lumineus idee om te starten met Rodenbach, als dat maar goed komt :-). Samen met een delegatie van Blues Peer en Hookrock (dit jaar met 2 primeurs voor België) waren we zo klaar om er aan te beginnen met als 'MC' de uit 'Everbeur' afgezakte 'Huibbe'.

Urbex fotografie op BE-Mine Blues, nu eens zonder de 'flikken' achter onze biezen.

Om het nodige publiek naar hier te lokken maken ze ook dat de affiche breed komt uit te vallen en zo openen ze met 'The Hourglass Instinct'. Deze 'Hourglass Instinct' stonden vorig jaar ook al op de affiche. Een power trio dat bestaat uit Daniel Sas (vocals & guitar), Wim Franssen (bass) en Kris Lemkens (drums). Doordat ze vorig jaar op het kleine podium hun strepen hadden verdient mochten ze ook dit jaar nog eens terug komen in het gezelschap van hun debuut EP 'In The Lion's Den'. Stevige rock uit het nabije Genk met toch wel de ambitie om met eigen werk naar buiten te komen. Een set die meteen iedereen wakker kwam te schudden met daarin ook hun 'My House'. Toen Daniel kwamte melden dat ze ook een bluesje kwamen te spelen...voor als er bluesliefhebbers aanwezig waren antwoorden er enkelen gevat...ja die zijn er voor zover we nog niet doof zijn;-) Opmerkelijk was ook een nummer à la Stray Cats maar dan in een rock versie. Stevige set van een stevige band als opener voor editie 2018.

Tijd om de 'grote kannonen' aan het werk te zetten en zo de bluesliefhebbers een stapje naar voor te laten zetten. De eerste van de drie blues bands is het 'Stef Paglia Trio'. Algemeen is geweten dat Stef Paglia samen met bassist Gert Schurmans en drummer Joel Purkess aan een CD aan het werken zijn en dus kunnen de liefhebbers al wel eens proeven van hun nieuwere werk.

Openen doen Stef en zijn kompanen met het instrumentale en lichtje funky aanvoelende 'Cissy Strut' en al meteen voel je dat er hier een wel doordacht geheel op het podium staat. Daarna zijn het de liefhebbers van vorral bluesrock die aan hun trekken gaan komen. Nummers als 'Crush On You' en 'Blue Eyes' zijn van die orde dat de 'rockers' onder de aanwezigen er meteen op verliefd zouden kunnen worden. De stevige ritme sectie staan als ware fundamenten achter een Stef Paglia, een rots in de branding waarop hij kan rekenen en dat voel je aan hun nummers. Met het meer dan goed in het oor liggende 'Dirty Woman' is vrijwel iedereen mee. De vettige swamp intro hierin werkt aanstekelijk. Een grote dosis respect dan nog voor het hemelse 'Mystery Heaven' en op het afsluitende 'The Man With The Hat' kan Joel Purkess hier gans Beringen nog eens een laatste keer laten kennismaken met zijn kunstjes.

Ondertussen niets dan lachende gezichten hier op BE-Mine Blues want de teller voor het bezoekers aantal stond ondertussen op meer dan 800 en ze waren nog niet echt begonnen hier. Vervolgens was het een halve draai naar links voor 'T-Rash'. Bij aanvang was ik nog aan het denken dat het wel eens covers zouden kunnen zijn van T-Rex of is het daadwerkelijk andere Trash, het concert zal duidelijkheid scheppen. Deze 'T-Rash' bestaat uit Tatiana (vocals & keyboard), Sandro (vocals & guitar), Mike (guitar), Patrick (drums), Olaf (sax), Luca (percussion) en Isabelle (bass) en zo staat bijna de halve muzikale populatie van Beringen op het podium ;-). Aanwezig hier bij deze 'T-Rash' ook smoelschuiver Jan Dalemans. Meer dan voldoende aanhang uiteraard hier voor deze 'local heroes' en ook zij kwamen redelijk stevig uit de hoek. Voor ons bluesliefhebbers was het niet echt volmaakt klinken en kwamen vele nummers eerder wat chaotisch over, misschien door een dosis over-enthousiasme als aantreden hier op dit festival.

Helemaal tussendoor krijgen we Frank Declerck aka DC Snakebuster in het 'bluescafé. Met de quote, are you ready for me, 'cause I'm ready for you bracht Frank ons nummers als 'High Heel Sneakers' en kwam dit als een meer rustig en aangenaam intermezzo over. Weerom een halve draai naar recht nu voor een wel doordachte combinatie van enkele klasbakken in de blues scène. Het is het 'zwarte beest' van iedere organisator dat je met een annulering te maken krijgt en zo ook de 'koolputters' van BE-Mine Blues. Op de affiche stond in eerste instantie D-Tale' maar één iemand heeft toch wel de stekker eruit getrokken zeker. Gelukkig werd Patrick Cuyvers bereidt gevonden om een alternatief uit de grond te stampen en zo staat hier Patrick Cuyver & Jan de Bruijn Bluesband op het podium, dit in gezelschap van de bevallige en goed bij stem zijnde Jolien Thijs. Verder bestaat deze formatie nog uit de ritme sectie met aan de drums Steve Wouters en bassist Jan Ieven.

De warme klankkleur van Jan de Bruijn brengt meteen een vloed van rust en ingetogenheid over deze site met nummers als 'Rainy Nights in Georgia' en 'Trouble in Minds'. Tijd dan voor Jolien Thijs om alle registers open te trekken met Etta James haar wereldhit 'I'd Rather Go Blind' en zo de eerste dansende paartjes te verwelkomen hier op BE-Mine Blues. Prachtig zoals Jan het kan brengen waren ook het gospel bluesje 'I'ts Nobody's Fault But Mine' van Blind Willie Johnson uit 1927 en de vettige swamp grooves op Tony Joe White's 'Roosevelt & Ira Lee' uit 1969. Ook PC mag er eentje zingen met 'He's Gotta Way'...he walks right, he talks right, hell yeah he plays right! Terug even het woord aan Jolien met eentje van Janis Joplin en dan blijven we nog in die bijzondere era met Curtis Mayfield zijn magistrale 'People Get Ready'. Een gesmaakte apotheose dan met Diva Etta haar rhythm 'n blues klassieker 'Something's Got A Hold On Me' en zo mochten Patrick, Jan, Jolien, Steve en Jan nog eens terugkomen voor een welverdiende bisser. Zelfs de Kirri was onder de indruk.

Met 'Big Joe & Phantom 309' vallen ze een beetje in herhaling want ook deze homage aan Tom Waits stond op de allereerste affiche van BE-Mine Blues. Uiteraard als fan van deze meester songwriter heb ik hier niets op tegen al is de set van de band vandaag een beetje in de breedte opgesteld. De soundcheck liep een ietwat in de soep en zodoende kwam de tot nu gerespecteerde 'timetable' enige vertraging op te lopen. De volledige bezetting bestaat uit Johan Schroyen (vocals & van alles), Gema Lopez (Marimba), Yvan Vanerdeweghe (bass), Jef Peys (keys), Tom Michielsen (guitar), en Stefan Elsen (drums).

Openen doen 'Big Joe & Phantom 309' op meer dan gepaste wijze en met 'Stagger Lee' en zo komen we erna toch uit bij de magistrale Waits met diens 'Walk Away', 'Down in The Hole' en 'Cold Water'. Bij 'Brother My Cup Is Empty' van Nick Cave stel ik vast de mijne ook en dus tijd voor een refill. Toch ook een kleine tip voor de organisatie, een tweede toog was niet zo overbodig geweest want op momenten was er gewoonweg geen doorkomen meer aan. Diene aan de ingang zijn tellerke stond al ruim boven de 1200.

De apotheose van deze derde BE-Mine Blues is weggelegd voor Guy Verlinde & The Mighty Gators. Met als motto eigen volk eerst kwam dit natuurlijk ook van pas bij deze 'Mighty Gators'. In een voorstad van Beringen woont en leeft uiteraard Stijn Bervoets. Toen deze guitarslinger bij Guy Verlinde & The Mighty Gators tekende wist hij toen uiteraard niet dat het voor hem één van de drukste periode zou gaan worden uit zijn nog jonge geschiedenis. Mee de hort op met één van de meest geliefde bluesmannen in ons kleine landje vergt zeker dit jaar moed en opoffering. Druk allezins, de mooiste periode is zeker en vast zijn lieftallig vrouwtje en de kids.

Als eerbetoon aan zijn thuismatch mag Stijn met 'The Mighty Gators' Karel Zosel en Benoit Maddens openen met een heerlijk instrumentale intro met 'Treat Me Right'. Tijd dan voor het anniversary beest Guy Verlinde. Iedereen zal nu al wel stillan weten dat Guy al 20 jaar op de planken staat en dat deze 'The Mighy Gators' al 10 jaar aan zijn zijde staan. So let's Soul Jivin'...

Algemeen geweten ook is dat Guy Verlinde garant staat vooor een hoge dosis entertainment en dat getuigd hier op BE-Mine Blues dat zelfs de niet blues-adepten aan het shaken slagen, dus rock 'n roll op Beringen Mijn. Gentleman als hij is weet Guy ook telkens weer de nog aanwezige muzikanten bij hem op het podium te roepen en als eerste is dit Patrick Cuyvers aka PC aan zijn Hammond. Tijd ook voor het hoogtepunt waar de fans steeds op zitten te wachten en dat is Bill Withers zijn 'Ain't No Sunshine'. Het toegevoegde rifje van Bof Marley brengt de sfeer steeds weer tot een 'special highlight' en dit al gedurende deze 10 jaar 'Guy Verlinde & The Mighty Gators. Nog een 'special guest' is Stef Paglia waarna ook de national hymne van Gent wordt aangevangen met 'Goin' Down To Missy Sippy'. Dit is echt wel 'Powered By The Blues'!!!

Die van Beringen en omstreken konden daarna zich nog eens opwarmen aan Rocco Di Turo??? Hier op BE-Mine Blues werd dit jaar afgeklokt op maar liefst 1400 bezoekers...en Vic de bak Rodenbach komt eraan in augustus!!! Maar eerst even de riem eraf :-)

meer foto's volgen...